تاثیر کمبود ویتامین دی، برروی چاقی چیست؟
چاقی به عنوان عامل اکثر بیماری های مزمن یه معضل جهانی در سلامت عمومی شناخته شده است
و کمبود ویتامین دی که هم اکنون بصورت گسترده اکثر جوامع رو تهدید میکنه عامل موثری در افزایش حجم چربی، کبد چرب و تحلیل عضلات شناخته شده است.
کاهش ویتامین دی بطور محسوس بر روی گیرنده های ویتامین دی در بافت چرب (adipose tissue)، موثر است.
کاهش ویتامین دی بنظر میرسد خیلی عواقب استخوانی برای افراد چاق نداشته باشد ولی روی سایر ارگان ها و مشکلات متابولیک موثر است.
ویتامین دی برای ماندگاری بافت استخوان و جذب کلسیم و فسفر عامل حیاتی می باشد تقریبا در تمام ارگانهای حیاتی یافت میشود و مولتی فانکشن است.
و امروزه بیشتر از یه ویتامین به عنوان یک هورمون اصلی در تمام سیستمهای حیاتی بدن ایفای نقش میکند.
فرم فعال آن ۱٫۲۵oh2d نه تنها در جذب کلسیم و فسفر و تنظیم ترشح غدد پاراتیروئید بلکه در ساخت کلاژن نوع یک عملکرد ،عضلات اسکلتی، ترشح انسولین و عملکرد سیستم ایمنی هم موثر است.
حتی کمبود آن عامل بیماری های قلبی و افزایش فشار خون کنسر و دیابت نوع دو است.
هر چند ارتباط بین کمبود ویتامین دی و چاقی هنوز کاملا شفاف نیست ولی بنا بر تحقیقات گسترده میتواند تا حد زیادی مرتبط باشد.
بنابراین استفاده از مکمل های حاوی ویتامین دی به افراد چاق برای کمک به روند کاهش وزن و تنظیم سیستم متابولیک و افزایش متابولیسم بدن توصیه میشود و می تواند نقش مهمی ایفا کند زیرا کاهش ان باعث بیماریهای سندرم متابولیک منجمله چاقی میشود.
کمبود ویتامین دی ارتباط قوی با هایپرتنشن هایپرلیپیدمیا مقاومت انسولین دیابت و چاقی دارد.
در تحقیقات گسترده رابطه محکمی بین کمبود ویتامین دی و BMI افراد پیدا شده است.
بخصوص در تابستان افزایش ویتامین دی در افراد چاق نسبت به افراد نرمال بسیار کمتر بوده است.
همچنین اثر مکمل های ویتامین دی در افراد چاق ۳۰ ٪ کمتر بوده است همچنین در تحقیق دیگر افزایش ویتامین دی سرم باعث کاهش وزن در افراد چاق شده است.
کمبود ویتامین دی رابطه شدیدی با افزایش حجم چربی بدن و خون و کبد و تحلیل عضلات دارد.
و برای درمان کمبود ویتامین دی در افراد چاق نیاز به دز دارویی بیشتری نسبت به افراد نرمال است.
در هر صورت تغییر لایف استایل و رژیم غذایی سالم و ورزش اولین درمان چاقی است و بقیه موارد نقش کمکی دارد و این هرگز جایگزینی ندارد.
منابع:
- Pubmed
- Crossref
- Google scholar
- National library of medicine (NIH)